برپایی جشن بادبادک‌ها در اصفهان

وقتی تو می‌مانی و رویاهای نیمه‌کاره‌ات |مجموعه‌عکس|

بچه که بودم بادبادک‌ها را دوست داشتم. دلم می‌خواست یک دنیا بادبادک رنگارنگ داشته باشم تا همه را از بالا پشت بام بفرستم به آسمان، کنار ابر‌ها. بالا‌تر از همۀ بادبادک‌های بچه‌های محل! پدر مشغول بود: یا در اداره یا پشت کامپیو‌تر با چشم‌هایی سرخ وخسته. وقت و حوصله‌اش را نداشت بنشیند با روزنامه و تکه پارچه‌های مادر برایم بادبادک درست کند. تازه فقط من نبودم، خواهر و برادر کوچکترم هم بودند؛ و این طوری بود که من همیشه در راه مدرسه چشمم به ویترین مغازه‌ها بود و توی مدرسه، پشت نیمکت‌های چوبی، نقشه می‌کشیدم که با پول توجیبی این هفته کدام یک از بادبادک‌ها را بخرم؛ قرمز با دنبالۀ مشکی یا آبی با دنبالۀ صورتی؟
کد خبر: ۷۲۱۷۱۰
وقتی تو می‌مانی و رویاهای نیمه‌کاره‌ات |مجموعه‌عکس|

جام جم سرا: جمعه شیرین‌ترین لحظه‌ام زمانی بود که بابا بعد از کلی انتظار پول توجیبی را می‌گرفت به سمتم. آن وقت با سرعت جت، خودم را می‌رساندم به مغازه و بادبادک را می‌خریدم؛ حتی به قیمت اینکه یک هفته نتوانم آب‌نبات‌چوبی بخرم و به سق بکشم یا اگر لبهای سرخ و زبان رنگی بچه‌ها را دیدم و هوس آلاسکا کردم به خودم امید بدهم: اشکال ندارد، هفتۀ دیگر بادبادک نمی‌خرم و می‌توانم ده تا آلاسکا بخورم!
اما علاقۀ بادبادک قوی‌تر از همۀ این هوس‌ها بود، هرچند می‌دانستم خیلی دوام نمی‌آورد، چون بادبادک خیلی زود پاره می‌شد. یا به آنتن خانه‌ها گیر می‌کرد یا به چراغ برق؛ و کی جرات داشت از بابا دوباره پول بخواهد؟
دوباره انتظار شروع می‌شد تا جمعۀ بعد... و جمعه‌ها آن‌قدر زود گذشتند که حالا بزرگ شده‌ام. آن‌قدری که بتوانم هزار تا بادبادک را با هم بخرم و غصۀ پاره شدنشان را نداشته باشم! اما هنوز هم رویای کودکی من نیمه کاره مانده است. چون دیگر بزرگ شده‌ام و رویا‌هایم رنگ دیگری گرفته‌اند.
یک بار رفتم و کلی بادبادک خریدم و هوا کردم. آسمان آبی بود و بادبادک من تنها اوج گرفت و هیچ رقیبی نداشت. آخر بچه‌های حالا علاقه‌ای به بادبادک هوا کردن و بازی الک دولک ندارند و بازیهای کامپیوتری هیجان بیشتری برایشان دارد! بادبادکم رفت بالا و توی همۀ خانه‌ها سرک کشید، اما نه مثل بچگی‌ها ذوق کردم و نه طاقت حرفهای دیگران را آوردم که «خرس گنده خجالت نمی‌کشد؟ زده به سرش!»

برای همین بادبادکم را سپردم به دست باد و بقیۀ بادبادک‌ها را دادم به اولین بچه‌ای که توی کوچه دیدم. گفتم: من دیگر بزرگ شده‌ام، دیگر جای من پشت میز و کامپیو‌تر است اما تو تا می‌توانی از کودکی‌ات لذت ببر. دیده‌ای توی بعضی از کتاب‌ها و فیلم‌ها می‌گویند: «گاهی خیلی زود دیر می‌شود»؟ تو هم مثل بچگی‌های من به همۀ این حرف‌ها پوزخند نزن. راستی راستی تا چشم‌هایت را باز کنی برای بعضی چیز‌ها دیر شده است و آن وقت تو مانده‌ای و یک رویای نیمه کاره!

(متن: فاطمه نفری/باران | عکس: علی خدایی/تسنیم)

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۴
زهرا از همدان
Iran, Islamic Republic of
۱۵:۱۲ - ۱۳۹۳/۰۷/۰۵
۰
۰
خوش به حالشون! اونایی كه با حصیر درست شده قشنگتره.
آرش
Iran, Islamic Republic of
۱۸:۳۹ - ۱۳۹۳/۰۷/۰۵
۰
۰
من موندم اونجا آب نداره اون پلها رو واسه چی ساختن؟؟؟؟
صادق
United Kingdom
۰۷:۳۷ - ۱۳۹۳/۰۷/۰۶
۰
۰
ارش جون زیادبه مغزت فشار نیارعزیزم
رضا
Iran, Islamic Republic of
۰۹:۳۴ - ۱۳۹۳/۰۷/۰۶
۰
۰
آقا آرش اونجا الان كه خشكسالیه آب نداره وگرنه از قبل كه اینطور نبوده

نیازمندی ها